Wiersze łączone

M:
Wena to raczej nie muza,
zwiewna firanka.
Wena to franca i babsko.
Przychodzi nie w porę,
męczy nastrojem,
dyktuje mi listy,
brudno pisząc w czystym.
Przepraszam Jakubie,
chciałam pisać dłużej,
wkurzyła mnie wena,
wywaliłam z domu,
weź ją ku sobie.
J:
A wena w chuście na głowie,
zabłąkała się tobie.
A mnie powie
i naskarży krótko,
że Panna ją z domu
na pysk, na łeb,
a ona niewinna
bo przyszła po chleb.

Człowiek, Dusza

– W jednym bloku mieszkamy
lat jakichś dwadzieścia,
pomyślałam: zapukam,
w końcu mamy święta.
Pan mnie nie pamięta,
nazwisko nic nie powie.
O mnie się raczej nie gada,
wie pan, więzienie domowe.
Ech, za jakie grzechy tu siedzę,
takie szpetne mieszkanie...
A ja zdolna jestem,
licencję mam na latanie.

 – To ja dla pani wszystko,
czego Dusza zapragnie?
– O, pan mnie jednak poznaje?
Na gest dla mnie się szarpnie?
Zostanę może na święta,
nadgonimy te lat dwadzieścia.

Znaki dymne

Świeceniem da się też znużyć,
przyszła słońcu ochota - zakurzyć.
Więc słońce pyk, pyk, już się nie dłuży,
lecz jakoś wokół zaczęło się chmurzyć.

Pół świata teraz na słońce psioczy,
że tak świeciło, raziło aż w oczy:
– No i co by tu teraz, kurde jak się chmurzy?
– Chodź pan pod parkan, pójdziemy zakurzyć.






Człowiek czasem durny patrzy sobie w chmury,
że jemu na pewno przykład idzie z góry.

 

W piecu

Leżały razem dwa udka
tym mniej dla siebie surowe,
że jedno je połączyło
naczynie żaloodporne.

Czujnikt

Czule uczulać
Wczuć się
Nie rozczulać
Czuć mocno chcicę:
"Odkrztusić znieczulicę"

Po nitce

Po nitce do kłębka
Nie widać sympatii:
"Omotany nie pierwszy
I pewnie nie ostatni"

Kręciła się więc nitka
Wokół własnej osi
Tak długo aż do tańca
Zaczął inny prosić

Zerwała się więc szybko
Nie zdając sobie sprawy
Że kłębek nerwów nie ma
Czyniąc ku niej zamiary

W sprawę wbiła się szpilka
Nie chcąc już nitki straszyć
Szepnęła igle na ucho:
"Pomóż się nitce zaszyć"

Morał z historii jest taki
Nawet jak najdzie ochota
Jak nic nitce do kłębka
Niech nitka kłębka nie mota

Zeszłej niedzieli

- Pszem pani, dramat. Mąż katar, ja - zawał. Przewiało nam nery, płuca, portfele, dobrze pani słyszy,  helikoptere... A mój mąż racjonalista, wie pani, lubi grunt czuć pod  nogami, więc twarde mieliśmy lądowanie. Ja głos, on - zdarł podwozie. Ale nie, nie najgorzej... Poszliśmy później na plażę, myślę sobie: łydki mam zgrabne, to pokażę. Mąż coś łowi, ja połowię. Ale pani, jakiś pech, zero chłopów, chmara mew. Woda  zimna, w wodzie jakieś gadziny. I szukam ja w mężu nieszczęścia przyczyny. I jak wrzasnęłam, tak z nieba  lunęło...

- Coś  takiego?

- Pszem pani było to zeszłej niedzieli, z mężem żemśmy se siedzieli. Tfu! Na Przylądku Nadziei!

Te trzy

Powątpiewała wiara, że:
-Pani raczej za stara

Szeptała jednak nadzieja:
-Niech się pani spodziewa

Wlazła na końcu miłość
walnęła się na kanapie:
-Wiara z nadzieją gadały
że pani z kranu coś kapie.

Mydlił pan pani oczy

Mydlił pan pani oczy,
żeby jej mycie nie brzydło,
że taki Biały Jeleń
mimo że szare mydło.

Mydliła się więc pani
od łydki, aż do krtani,
lecz zamiast, jak jeleń być biała
po latach się zszarzała.

No coż, proszę pani i pana
i tak się czasem się zdarza:
człowiek ciutkę się zmienia
odkąd wrócił z ołtarza.

Mądrości zeszytów szkolnych

Wszyscy byli pełni podziwu, a jednocześnie trwogi widząc jak balansowała na krawędzi. Za nic miała lęk przed upadkiem, zderzeniem z rzeczy twardością, łomotem i śmiechem widowni. Na nic krzyki matki, groźby ojca, rady starszych. Niemoralny ten sport ekstremalny, pozwalał jej łapać wiatr we włosy, zamieniał nudną klasę w adrenalinowy sad. Nie potrafiła się temu oprzeć, wcale się nie dziwię zresztą. Huśtała się na krześle dość wprawnie, lecz raz ostro rąbnęła.
-A nie mówiłam?- pytała matka wzburzona.
-Że się da latać? Nie, nie mówiłaś.






Nie chcąc urazić w tych drażliwych kwestiach.
Nie tylko dyslektycy, nie uczą się na błędach.

Ot, wór!

Świat stanął przede mną ot, worem!
Myślę: światu odmówić nie mogę.
Więc wkładam drugą i pierwszą nogę.
Ciemno w tym worze, ciut ciut się trwożę
i beczę jak owca, tyle we mnie światowca.


Teraz już wiem, no cóż, nie w porę,
że kiedy świat staje otworem,
to otwór jest tylko w jedną stronę.

Za plecami

 

Poprosił pan panią o rękę. Dała więc pani, mając jedną więcej.
Splotły się ich dłonie w jeden rurociąg wspomnień.

Pewnej jesieni została pani sama, z nadszarpniętymi nerwami i naciągniętą prawą dłonią. Pomyślała sobie, że bardziej niż za słowo, trzymała pana za rękę. Ręczyła za pana. Rękę wręcz jemu dała. W uścisku pana, ta dłoń się nie starzała. Krew w niej szybciej krążyła, im starsza, tym młodsza.

Widuję ją czasem w parku. Bez pana. Tak bardzo jej ręka pustki się lęka, że za plecami sama się trzyma rękami. Udaje, że pan idzie obok niej. Nie odwraca się, w pewności, że czuć można zaocznie.

Kropla Bez kitu

Płynną polszczyzną

kłamała mężczyznom,

że szczelnie zakręcona,

wierna będzie jako żona.

Pragnęli więc panowie

by być z butelką po słowie,

lecz jak to bywa z plastikiem

przyznała się pod naciskiem,

że w niewinności błękitu

ani kropla bez kitu.

Y

To takie fe. 

Tak przecież nie wypada, to jak skarpetki w sandałach albo szminka na zębach. Trzeba nad tym pracować, w milczeniu przełykać ślinę, kiedy między myślą "a" i "b", pojawia się współczynnik "y". Nawet pani w telewizorze już wie od dawna, że "y" zastępuje się słowem "prawda". A gdy bez "y" się nie da, lepiej bezpiecznie milczeć, odchrząknąć swoje, westchnąć, pomruczeć.

Y - do złudzenia przypomina krucyfiks.

Problem z głowy

            Człowiek jak ryba. Psuje się od głowy. Bo głównie głowa owa dzierży te nasze wszystkie klocki ego. Oburzyć się mogą pięty, że hola hola, nie tędy, a śródstopie i cała ta podeszwa ludzka? I takie napięcie w pięcie się może wytworzyć, z tego jej niedoceniania, że może się odwrócić na sobie i pójść. A tego nie chcemy. Nie chcemy nigdzie iść. Głowie nie w głowie spacery. Więc pięta niech się opamięta i posłucha.

            Dominacja głowy w ciele ludzkim wcale dla niej zaszczytem nie jest. Kiedy drżące ręce mogą spokojnie schować się w kieszeniach,  a chwiejne stopy ukryć w kamaszach, głowa musi za wszystko odpowiadać. Za niewydolność nerek, za słabe kochliwe zbyt serce, za mięsień piwny, rozwodowe rozstępy, niegolone przez zimę nogi, burczenie brzucha i repetytorium ucha. Głowa więc tego nabożnie słucha. Tych litanii zażaleń bez end’u. Myśli jak to wszystko naprawić, jak udobruchać to całe ciało, pedagogicznie.

            Zaczyna więc od stopy trapionej kompleksem toporności rozmiaru 43. I owszem jak na kobietę… Rzekła: „Miła. Spójrz na stopę Bezrobocia. Toż to szwaja, nie stopa. A patrz, mówią wszyscy i w sklepie i na antenie. Istna celebrytka na stopie swojej celebrytswo swe uprawiająca. Widzisz, można? Można.” Dalej, łydka chlipie, że kształt jej się sypie, że nie w formie. Że z łYdki robi się łÓdka. – „O! przecież to różnica malutka. Na takiej łódce można kołysać biodrami, fale sukien, sukienek  rozpościerać, topić męskie spojrzenia w topielach”. Kolej przyszła na kolana, uda, biodra, poszło gładko…Uf. W pół drogi ciała, zjawiła się grubsza sprawa - brzuch. Skarży się, że wszyscy pytają, który to miesiąc. A brzuch już nawet nie pamięta, bo już dawno po terminie. Pamięta tylko imię dziecka – Apetyt. Głowa pochyliła się nad brzuchem, nasłuchuje to lewym, to prawym uchem. Wkrótce radośnie oznajmiła: „Apetyt trzeba w końcu urodzić, oswoić i porządnie wychować. Żeby nie przychodził nieproszony, nie burczał swawolnie i nie budził w nocy z niepokojem o zawartość lodówki. Tylko brzuch, bez wymówki”. I tak od nocy do świtu, przez rozpacz do zachwytu, ciało się z głową godziło.

            Myślała głowa, że to wystarczy. Że uzdrowione ciało, ją samą też naprawi. Że nie dyrygent, a orkiestra fałszuje. Że przyczyną jej psucia jest cała zgraja pod nią. Pomyliła się głowa, kolejny raz, niestety. I poczuła się strasznie sama, nie jak palec wcale, który ma dziewiętnastu krewnych, dwóch nawet serdecznych. Albo jak nogi, które w ufności mogą się na siebie założyć. Ona na tej kolumnie jest całkiem sama. – „Ach, gdybym taką drugą miała! Co dwie głowy, psuć się raźniej…"

Irena

Tak. Irlandia to na pewno kobieta, ze skłonnością do łzawych poranków, zwiewnych sukienek, burzliwych monologów i mgiełek zapachowych. Piękna i nie do zniesienia. Troskliwa jak tutejsze zasiłki. Zmienna jak pogoda, chmurzasto–humorzasta. Uprzejma jak rzucane bezwarunkowo „hałarju”. Taka kobieta szumi w głowie, bardziej niż imbirowy chmiel, kiedy wieczorami słucha się irlandzkiego folku w pubach. „Szuma szumarum” po tym szumie, zostaje tylko echo w lesie, kiedy rano wiatr zwiewa najtwardszych zawodników do domu. Później śniadanie, kiedy u nas obiad, potem obiad kiedy u nas kolacja, a na końcu kolacja, kiedy u nas pusta lodówka. ­

Najgorsze w „Irenie” jest jej nieprzeciętne gadulstwo. Warunki atmosferyczne dodatkowo wydłużają konwersację, gdyż pogoda zmienia się stukrotnie w trakcie piętnastominutowej rozmowy. Irena to uwielbia. Wszech przymiotnikowość jej wypowiedzi wciąż mnie zachwyca :”dadslowli, dadslowli!”. I nie wiem, czy to przez mój angielski, czy brak zdolności aktorskich, ale mimo entuzjazmu Ireny odpowiadam, że na deszcz to ja się po prostu wkurzam. I gdybym była wiatrem, to też bym stąd zwiewała.

            Przepraszam. Koniec narzekania. Kobiety trzeba kochać. Wychwalać ich cnoty i zasługi. Trzeba pisać o nich wiersze, wierszyki choćby. Takie nawet niezgrabne i niegramatyczne jak ten:

„Szuma szumarum”

szum mi myśl naszuwa:

naważyła Irena

nam szumnego piwa…”

Pozdrowienia z Irlandii!

M.

 

Precz żołądek, do serca!

Nigdy nie byłam zwolenniczką demonizowania słodyczy. Dziwiło mnie postne odmawianie sobie kalorii w Imię Boże, a może bardziej rozmiaru S. Tak jakby różowa landrynka, kostka czekolady, albo Kinderniespodzianka miały w sobie pierwiastek zła, od którego należy przebyć czterdziestodniowy odwyk.  Nie rozumiem jak ma się dusza do żołądka?

Pełna skupienia, pochłonięta znaczeniem kubków smakowych, przełyku, jelita  w wymiarze transcendentnym… zauważam ją na stoliku w kuchni. Wygląda cudownie, uśmiecha się do mnie tymi czekoladowymi ząbkami, czuję jej słodki, uwodzicielski zapach, kusi pulchnymi biodrami, wabi zgrabną pianką na wierzchu, nęci spływającą na talerzyk polewą, by tylko spojrzeć, tylko się pochylić i upewnić, że jesteśmy sobie przeznaczone. Ja i muffinka. To na pewno będzie udany i rozkoszny związek. Nie mogę już dłużej wytrzymać. Krążę zwiadowczo wokół stołu, trochę się waham, trochę gram na zwłokę. Muffinka bacznie obserwuje mój komiczny taniec godowy. Więc w końcu dyskretnie sięgam…

Niestety, kęs za kęsem, upewniam się, że muffinka mnie zwiodła. Że jeszcze kilka godzin temu była zimna, twarda i spoczywała w stanie hibernacji w zamrażarce.  Najpierw kruszy się moje zranione serce, potem cała muffinka, jakby chciała ostatnim tchem wykrztusić: „Ja wiem, że najważniejsze jest wnętrze, więc jestem teraz Twoim wnętrzem i chcę być najważniejsza”. Wtedy przychodzi myśl najgorsza. Ona tam już jest. Już przetransportowała miliony swoich tłuszczy, cukrów, kalorii, glutaminianów i innych ulepszaczo-morderców. Już nic nie będzie jak kiedyś. Muffinka stała się jednym z budulców mojego jestestwa.  A nawet w imię zasady: „jesteś tym co jesz”– ja stałam się muffinką. To mnie przytłacza. Próbuję sobie przypomnieć co robiłam zanim uwiodła mnie m…

W końcu do mnie dociera jak szybko odpowiedź sama mnie znalazła. Bo gdyby przeliczyć grzechy na kalorie, świat cierpiałby na chroniczną nadwagę. Gdyby pokusa miała na opakowaniu zawartość glutaminianów, ulepszaczy, regulatorów, a na końcu skutków ubocznych, nikogo nie korciłoby po nią sięgać. Metody na chudnięcie ze zła pochłaniałyby 70% czasu reklamowego. Za wszelką cenę zmniejszanoby ludzki apetyt na występki w celu ratowania gatunku. Dobro byłoby w modzie, oznaczałoby upragnione „fitt”, a muffinki o smaku wyrzutów sumienia, nadal spoczywałyby w stanie hibernacji.

Do stolicy Śląska

W ustach nieświeży ma oddech
Przez ten wiosenny niepośpiech.
Szczoteczkę zimie sprzedała
Tanio, w końcu używana.
"Zima w grudniu nam chuchnie,
Niech wtedy łaskawie nie cuchnie"
- pomyślała tak sobie Wiosna.

Przyszła w biodrach wąska
Wiosna, do Stolicy Śląska.
"Maj - niech mają zielono!"
Odetchnęła raz zdrowo.
Przypomniało jej się,
Że przez pięć miesięcy wcześniej,
Zębów nie mywała,
Cóż więc zrobić miała?
Zazieleniła się zawstydzona
Zakwitła już pogodzona, że
Może wybaczą Ślązacy,
Że wiosną nie pachnie po pracy.

Priorytet

Na ręce ludziom patrzyła
Więc na ludziach się znała
Widziała jak na dłoni
Kogo czas w pogoni goni
Jak ręce drżące, nerwowe
wiedziała - po rentę zawałowiec
Gdy paznokcie były brudne
Pewnie życie dość paskudne
Zawsze ciepłe, wyliczone
Ruchy wolne, zawstydzone.
Tipsy, klipsy i stukoty
Znaczy będą stu banknoty.




W okienku Pani Wiesia
Z dłoni ludziom czytała
Na poczcie z epitetem
"Człowiek naszym priorytetem"

Ała

Była za mała
jak każda chciała
super mario, admirała.

Do pięt dorastała,
wciąż nie rozumiała,
chodakiem tupała,
petycje pisała,
groszówki wrzucała
i dalej beczała.

Już nie taka mała,
sprawę sobie zdała,
że nie ma na pewno
męża ide-ała.

W aptece

Poproszę:
Syrop 
na przełykanie prawdy,
Krople
na otwieranie oczu,
Maść
na zderzenia z rzeczywistością,
Tabletki
na sens.
Sprawa jest pilna


Bardzo mi przykro,
Apteka nieczynna.

Mucha musze

Coś cicho do ucha
Brzęczała musze mucha
Obiecawszy zachować w sekrecie
Ich wspólne ecie-pecie
Poleciała na inną firankę
Spotkała wnet muchę Jankę
Ta żale też wylewała
Więc mucha musze szlochała
Na pocieszenie mucha
Odrzekła musze słuchaj:
Powiem Ci coś w sekrecie...




Mucha muchą będąc
Podobna jest do baletnicy:
Złej czy dobrej zawsze
Przeszkadza rąbek tajemnicy.

Się sercu należy

Na podwyższonym tonie

Jak robak zastygły w betonie

Recytować zaczęła powoli

Litanię do swej niedoli:

Za ciasne buty welurowe

Za wychowanie bezstresowe

Za sąsiedzkie kłopoty

Za męża wesołe powroty

Za roztopy wiosenne

I wypłaty mizerne...

Kamień z serca zrzuciła

Anioła na wieki uśpiła.

Nawet jak się w anioły nie wierzy:

Jak na sercu leży, to się sercu należy.

Naoko

Oczy jak dwukropek
Człowieka na co dzień
Ciągle wypytują
Znając swą odpowiedź
Boją się często
Te dwukropki nocą
Zasypiają więc przeważnie
Z miotłą albo procą.



Zwykł mawiać stary mędrzec Naoko:

Między Wschodem a Zachodem
Stąd różnica wynika
Naszym oczom skośnym

Bliżej do myślnika.

Od tyłu umiał deklamować jej pesel

Znał daty urodzin, pogrzebów i wesel

Pamiętał, że twarożek "Mój ulubiony" 

Był tylko dla niej niezastąpiony

Miał w głowie multum informacji

Nawet salę ciotki jej stryja operacji

Mówił często, że jeśli zgrubnie

On będzie...

(...pamiętał, że szybko przecież chudnie)

Kobiecy urok jest jak czar na robota

Zakoduje się wszystko

Niech tylko pokocha.

Kar nawał

Powściągliwi zanadto
Pomyśli zbyt wielu
Ni w piątek kotletów
Tłumy wątłych ascetów
I wielkie postanowienia
że od Popielca się zmienia
Z kąta w kąt się snując
Zdaję sobie sprawę...


Czy nie mylę przypadkiem
Postu z kar nawałem?

Rumor

Karetka tak wyje, jakby ją bolało
Robotnik wciąż wierci, choć funduszy mało
Ze śpiewaków ulicznych, słychać tylko klaksony
Za głośne rozmowy, przygłuche persony
Trajkoczą, bulgoczą, smęcą i paplają
Aż chóry anielskie uszy zatykają.


A gdyby tak naraz wyłączyć ten rumor?
Powiedzą pewnie: "cisza przed burzą".

Na łeb naszyję

Włosy rosły z rzadka i niegęsto
Bał się przeto o swe męstwo
Nos miał zawsze czerwony
Rozedrgany, przedkichnięciowy
Skóra niczym fale Dunaju
Wzbierała się na skraju
Dając do zrozumienia
Że czas nas nieco zmienia.

Pomyślał sobie:
"Coś na łeb naszyję
Poceruję, znów odżyję..."
Lecz kiedy się tak zaszył
Ciemności się przestraszył.

Niestety

Miał być złoty blond
Wyszła żółcień jajeczna
Miał być młody bóg
Przyszła zima konieczna
Miał być zdolny syn
Zaszła córka z zięciem
Miało być wielkie przyjęcie
Przyjęli na izbie wytrzeźwień



Miała być szybka przejażdżka
A była z gazdą utarczka.

Jontek

Myślący praktykujący
mówili
I owszem
Drapie się po głowie
Pewnie myśli...

A myśl jak pchła
Zwyczajnie Jontka swędzi

Brat Niadusza

Mówiono o nim, że wszystko go wzrusza

Że kiszki marsza tak pięknie grają

Że Mendelsonem kopyta stukają

Że oprzeć się nie może wrażeniu

Że widzi więcej w oka mgnieniu

Że tracąc głowę, lekkości nabiera

Widząc siwe włosy, dech mu zapiera

I że podziwia niezmiernie 

Urok stali nierdzewnej

 

A nas Brat Niadusza

Deficytem wzrusza.

Szopki

Czułość zamienili na kalorie

Listonosza w sieć GSM

Życzenia w pożyczki

Światło w wyświetlacze

Anioły w hostessy

Żłóbek w pudełko na barbie

Święta z czwórką dzieci na święta z Jedynką

Stajenkę cudów na szopkę pozorów.

A Kevin

Sam w domu starców.

Hurtownia mł(odzieży)

młodzież na wagę
młodzież robocza

młodzież z importu

młodzież ochronna

młodzież markowa

młodzież ciążowa

młodzież dziecięca

młodzież letnia

młodzież z przeceny

młodzież w promocji

młodzież na siłownię

młodzież ekskluzywna

młodzież z drugiej ręki

młodzież okazyjna

młodzież angielska
młodzież używana

młodzież sortowana

młodzież i bielizna

młodzież dla każdego

młodzież dziecięca

młodzież XXL
młodzież i galanteria skórzana

młodzież nowa

młodzież tania

młodzież polska

młodzież wierzchnia

młodzież półprzepuszczalna

młodzież za pół ceny

młodzież zachodnia

młodzież młodzieżowa

Te hurtownie już tak mają
że młodzieży nie przeceniają.

Tańczyć z wiatrakami

Zszargało im nerwy z plasteliny

wybieliło skronie w kolor wazeliny

wypompowało z nich dwutlenek empatii

nie byli już na nic zdatni

z warczenia i krzyku

popsuło im aparaty mowy

z ciągłego węszenia podstępu

zapomnieli się czasem zapomnieć

na nic oka nie przymykając

oślepli na Amen

Szkoda wielka, że "walczyli" 

nie znaczy walca tańczyli.

Nocne (jar)marki

I tak to na wieczór...

z człowiekiem nędznym bywa

Że dzieli włos na czworo, a rano się dziwi rozdwojonym końcówkom.

Mieli, kotłuje, analizuje. Staje na niczym. I od nowa próbuje.

Snuje plany o podbojach, obalanych ustrojach, dzikich kowbojach.

Marzy, że się zdarzy. Jemu na pewno. Nieprzeciętne życie.

Oblicza. Rachuje. Spiskuje.

W głowie jak w ulu, roi się do urojenia.

Tyle przecież do zrobienia!

Z rana od razu.

Niech tylko budzik zadzwoni.

Złapiemy życie za fraki.

Tylko nie zaspać, chłopaki!

I tak to na wieczór...

z człowiekiem nędznym bywa

Że słońce po ciemku, cicho boki zrywa.

. 

Ziemia Obiecana

Gładka mowa

Światła głowa

Portfel z nadwagą

Szacunek z powagą

Bez zarzutu dzieci

Zimy bez zamieci

Zdrowie zapasowe

Skoki wyczynowe

Pewna pewność jutra

Żonie z norek futra

Wielkie przedsięwzięcia

Panny do zamęścia

Słodycz życia kaloryczna

I kariera polityczna

As w rękawie schowany

Żart wysmakowany

Bezbrzeżny dostatek

I mniejszy podatek

Czy to Ziemia Obiecana?

Tak. Lecz obcym dana.

Panta REY

Polacy nie gęsi - wierzył swego czasu poczciwy Rej. Lecz cóż by rzekł dzisiaj? Chyba tylko dyplomatyczne: "Panta rei". Zza oceanu oczywiście. Bo przecież wszystko płynie, płynie...

Tylko proszę: płynnie!

Takie np. "przepraszam"? No nie, Panie Reju. Jakie "przepraszam"? - "soł sory".

Jakie "się nie martw"?.- "dont łory". 

Żadnego: "tak, dobrze, zgoda" - wystarczy "okej" - jakaż to wygoda!

Zrobimy z Pana na topie człowieka

W nazwisku zamiast jot - igreka!

Fakt faktem

Sensacja goni sensację. Obie szybkie, zwinne, zgrabne. Która pierwsza? Chwilka... zgadnę!

Patrzcie wszyscy: Oto ona!

Głośna, świeża, młoda -  na okładkę już gotowa. O sensację każdy pyta, tanio kupi, potem sprzeda. Każdy chętnie jej posłucha, rzuci okiem, pochichota. Niepytany skomentuje, doda swoje, zaneguje. 

-Czemuś smutna, Sensacjo droga?

Od rana do nocy o Tobie tylko mowa. 

-Fakt faktem.
Jutro zabije mnie nowa...

Co Los zgotuje?

Kipi, wrze, bulgocze, paruje, wiruje ... mmm smakuje?

Każdy kosztuje: jeden wypluje, drugi przeżuje, trzeci przełknie, zapije, czwarty odda swoją porcję piątemu,   piąty zje łyżkę, podrzuci szóstemu, szósty z dziarską miną zje danie jak należy, siódmemu wystygnie, bo za długo zwlekał, znowu ósmy się oparzy, bo nie zaczekał, dziewiąty z dziesiątym jeszcze raz podsmażą, jedenasty przyjdzie na styk, nic mu nie zostanie. W końcu dwunasty od stołu powstanie...i rzeknie: "Co dziś w menu pana Losu?"

a reszta chórem odpowie:

"Jak zwykle gar marnego bigosu..."

Arka dla Ego

Potop hołoty. Potop brzydoty. Potop niewygodnych. Potop niestosownych. Potop niegodnych politowania... Potop, potop, potop.

Nie. Ty się oczywiście nie potop. Zbuduj arkę. Arkę dla Ego. Ogromną i szczelną. Żeby nie było przeciągu, żeby było przytulnie, żeby był zapas wszystkiego dla ego, żeby było bezpiecznie i ciepło, żeby mu się smacznie śniło, dobrze żyło i tyło. Tak żeby ego mogło spokojnie dryfować, myśląc o sobie zamiast potopie.

Smutna to prawda, lecz czasem tak bywa,

owa "Arka dla Ego" 

zmieści tylko jednego.

Wyczynowe podnoszenie dochodów

 Jak bardzo należy się nagimnastykować, nadwyrężyć, naprężyć, nawyginać, naskakać, nabiegać, naciągnąć, namocować, naharować, napocić, na głowie stanąć na końcu... żeby żyło się dostatniej? 
Atletów w tej dziedzinie nie brak. Jedni ćwiczą wyczynowo, drudzy starają się jedynie utrzymać względną formę. Są tacy, którzy grają fair, inni stale na dopingu. Ci z niezłą formą podnoszą sztangi lekko, prawie bez wysiłku, bijąc kolejne rekordy. Stawiają w poprzek lustra w domu, żeby móc lepiej obserwować przyrost muskulatury. Początkujący albo po prostu słabsi, mozolnie mocują się z najmniejszą poprzeczką. Są wiecznie zmęczeni, niezmiernie narzekają i w przeciwieństwie do spełnionych kolegów - zasłaniają w domu lustra.

Dlaczego tak niewielu wpada na pomysł żeby po prostu przerzucić się na...







...ciężarki? 

Lekka czy gruba przesada?

Ile kilo waży gruba, a ile lekka przesada? Czy granicę między jedną, a drugą można obliczyć?
Samo słowo "gruba" już brzmi nieładnie, więc zgrabniej powiedzieć "lekka przesada".
Więc kiedy słyszysz od Pani Jadzi, że życie okrutne, że wszyscy kradną, a jeśli jeszcze nie, to zaczną, że efekt cieplarniany, że sąsiadka z tym i tamtym sypia, że wszyscy mężczyźni tacy sami, że na szczęście koniec świata. I kiedy od tej przesady grubniesz przesadnie.... aż w końcu coś w tobie pęka, to wtedy delikatnie po ramieniu głaszcząc, rzec ci wypada: Pani Jadziu, przesada... lekka.



Jakby to miło było tak zupełnie
żyć - bez przesady.

We wszystkich przypadkach

Kto? Co? Kogo? Czego?Komu? Czemu?Kogo? Co?(Z) kim? (Z) czym? O kim? O czym? O! Lubię to!

W zasadzie wszystko można lubić. A przecież nawet jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma.
A ma się tyle:  ktoś właśnie nieprzytomnie się opalił na kolor pieprzu, komuś plomba wypadła i połknął ją przez sen, innemu gruszki na wierzbie obrodziły, komuś przybyło pięć siwych włosów, znowu prawo jazdy oblane na ruszaniu z ręcznego, ci się zaręczyli, chociaż to skomplikowane, a ten ma kanapkę z pasztetem z biedronki czy z drobiu, tak ogólnie to dobrze na dzisiaj chociaż będzie lepiej jeśli polubisz.
Hm.. gdyby tak bardziej lubić tego, niż lubić to.  I może mniej wirtualnie.